Gespannen zitten we in een soort u-vorm. Tegenover ons zitten een stuk of 10 bewoners van AZC Alkmaar. Ze ogen wat schichtig, maar willen na een kort voorstelrondje graag met ons praten. De toon van het gesprek is opvallend positief. Ze spreken over hun dankbaarheid dat ze hier in Nederland mogen zijn. Een vrouw met een hoofddoek vertelt honderduit en benadrukt hoe aardig de mensen in het AZC Alkmaar voor hen zijn, en hoe dankbaar ze zijn met alle voorzieningen die ze hier krijgen. Ze komt opgewekt over en lacht veel. De andere bewoners zijn stil en komen eigenlijk nauwelijks aan het woord. Halverwege het gesprek steekt een vrouwelijke bewoner haar hand op om ons iets te zeggen, maar haar aarzelende hand wordt over het hoofd gezien en snel trekt ze zich weer terug. De rest van het gesprek houdt ze zich op de achtergrond terwijl de vrouw met de hoofddoek vrolijk doorratelt over hoe ze het gezellig maakt in het AZC.
Ik blijf benieuwd naar haar aarzelende hand, dus naderhand spreek ik haar aan; “Jij wilde nog iets vragen? Schichtig kijkt ze me aan, alsof ze in haar hoofd een overweging maakt of ze dit gesprek nog wil aangaan. Na een korte stilte zegt ze, “Het is hier helemaal niet zo goed. Ik zit gevangen in een kleine kamer, ik deel een douche en keuken met meerdere bewoners en ik kan hier niets. Het enige wat ik de hele dag doe is wachten, wachten, wachten tot mijn asielaanvraagprocedure voltooid is. Ik kan niet terug naar Irak, ook al zou ik dat het liefste willen. Maar ik ben hier, en het enige wat ik de hele dag kan is wachten, wachten, wachten. De kampen zijn verschrikkelijk.” Ik luister met lede ogen naar haar verhaal. Ondertussen worden we naar buiten gemaand; we zitten op een strak schema en we moeten nu echt gaan. Ik wil mijn gesprek eigenlijk niet afkappen, maar ik begrijp dat de volgende afspraak op ons wacht. Met een verontschuldigende blik schud ik haar de hand en bedank ik haar voor het gesprek. Ze schudt me vriendelijk de hand en binnen luttele seconden verandert de gefrustreerde vrouw weer in het stille meisje dat ik het afgelopen uur heb zien zitten, dat enkel dankbaarheid mag tonen maar waar zoveel meer achter schuilgaat.