“Old Germans are racist as fuck” klinkt er door de zaal. Ja, we hebben al snel door dat de linkse politica Julia Schramm weinig geeft om politiek correcte uitspraken. Ze is zojuist bij ons aangeschoven en geeft haar visie op de opkomst van de AfD. Waar veel anderen hun angst voor deze partij nog in een net jasje proberen te steken, doet zij daar weinig moeite voor. Aan de ene kant verfrissend; haar open manier van praten geeft ons de kans alles te vragen wat wij willen. Maar het heeft ook een keerzijde. Is alles zo direct benoemen nou echt de oplossing? Worden de verschillende bevolkingsgroepen dan niet juist verder uit elkaar gedreven? In ieder geval zijn wij blij dat zij er is. Want hoe je het ook went of keert, dit belooft een heel interessant gesprek te worden.
Het beeld dat Julia schetst van de AfD is extreem. Ze spreekt over dodenlijsten die uitlekken (“A collegae of mine was on it”), politici die bewondering uitspreken voor Duitse soldaten in de Tweede Wereldoorlog en leden die verkondigen dat Duitsers belangrijker zijn dan andere volkeren. Dat een partij waarvan deze verhalen rondgaan in één jaar zoveel populariteit heeft verworven is, zeker in een land als Duitsland, zorgwekkend.
Maar, zoals eerder gezegd, heeft het zin om heel de AfD als racist te bestempelen of werkt dit alleen maar averechts? “Well, they call me a communist, so why am I not allowed to call them racists?” Al geeft ze toe dat niet alle AfD stemmers per definitie extreemrechts zijn. Een deel van de stemmers leeft op het platteland, is bang om hun baan te verliezen en heeft het vertrouwen in de politiek verloren. Als voorbeeld noemt ze de “oma van het platteland”: een witte vrouw die weinig geeft om racistische uitspraken, deze gaan immers niet over haar, maar wel graag gehoord wil worden. Feit blijft volgens Julia dat een deel van de AfD uit nazi’s bestaat. Mensen die écht geloven dat rassen gescheiden moeten leven. Voor haar is het duidelijk: dit racisme móet en zál benoemd worden.
Toch is Julia het met ons eens dat het belangrijk is het gat tussen de verschillende bevolkingsgroepen te dichten. Dat zou de opkomst van extreemrechts kunnen tegengaan. Hoe precies? Dat weet ze niet. Maar een beter sociaal vangnet en een sterker Europa zullen zeker helpen. Het liefst zou ze de gehele werkende klasse in Europa verenigen om met z’n allen een stem te kunnen laten horen. Tot die tijd probeert ze haar boodschap te delen met anderen, bijvoorbeeld met jonge mensen zoals wij. In haar eigen woorden: “I am convinced that we do have chance for a better future. That’s why I keep doing what I do.”