Waarschijnlijk werp je elke ochtend nog even een snelle blik in de spiegel, net voor je de deur uit stapt. Ziet het er een beetje oké uit? Even kijken met de kritische blik van een ander: wat ziet die en hoe kom ik over? Voor politieke partijen is dat een herkenbare vraag die ze zich ook stellen voordat een verkiezingscampagne van start gaat. Er wordt goed nagedacht over de indruk die een kiezer van de bewuste partij moet krijgen.
Letterlijk beeldbepalend is welke persoon je van een partij tegenkomt. Dat geldt in het groot: de lijsttrekker moet een innemende en wervende persoonlijkheid zijn waar de kiezer vertrouwen in heeft en zich in herkent. Datzelfde geldt ook in het klein: welke medewerker of vrijwilliger tref je aan op straat? Die persoon kan bijdragen aan een positief imago of de reputatie van de partij gelijk onderuit halen.
We merken dat op de vroege zaterdagmorgen als we Julia Schramm spreken. Zij is politicoloog, Merkelkenner en kandidaat voor Die Linke. Deze partij vertegenwoordigt de meest linkse flank van het Duitse electoraat. Schramm geeft de partij een duidelijk strijdbaar gezicht. Ze fulmineert tegen de armoede onder veel Duitsers, tegen de nazi’s bij de AfD en tegen het mislukte beleid van Merkel. Een besliste stem en doordringende blik zetten haar compromisloze verhaal kracht bij. Opstand tegen de gevestigde orde is de rode draad in haar betoog.
Van al dat vuur is geen sprake bij Marcus Otten, die we later deze dag spreken. Al jaren actief binnen dezelfde partij is hij in alles het tegenbeeld van Schramm. De jurist kiest zijn woorden zorgvuldig en weegt voor- en nadelen van de strategie van zijn eigen partij. Er is ruimte voor voorzichtige kritiek, maar er is ook overtuiging voor de idealen van Die Linke.
Wie van hen is nu het ‘ware gezicht’ van de partij? Kan de kiezer rekenen op het constructieve van Otten of de harde acties van Schramm? Wordt de koers revolutionair of gaat Die Linke mee in een mogelijke regeringscoalitie? Het antwoord van Otten is nogal eenvoudig: er bestaat ook intern geen eenduidig beeld van Die Linke. Er zijn diverse groepen in vertegenwoordigd. Het is een fusiepartij of – in de woorden van Otten – een platformpartij. Het is dus maar net wie je treft.
Een enkele blik in de spiegel van een partij kan blijkbaar een heel eenzijdig beeld opleveren. De ontmoetingen van vandaag leren mij dat vaker en verder kijken nodig is om een partij echt op waarde te schatten. Het is echter ook een signaal voor politieke partijen: check regelmatig je spiegelbeeld, bijvoorbeeld bij de mensen op straat. Uiteindelijk bepalen zij in het stemhokje of de partij een geloofwaardig gezicht heeft getoond.