Op woensdagochtend 14 maart laadde Jimmy twintig jonge mensen van BKB academie 18 in zijn nieuw ruikende bus. Ze hadden totaal andere achtergronden, zoals ze bij iedere introductie bleven herhalen. Wat ze deelden was een interesse voor ‘politiek’. Jimmy haalde zijn schouders op. Hij had niet voor niets nog nooit gestemd.
Iedere ochtend, na een of ander ontbijtgesprek met wethouder of lijsttrekker, stapten ze in. Ze reden van de Tweede Kamer naar de Schilderswijk, van een theater in Tilburg naar een voetbalstadion in Deventer en van Drimmelen naar Enschede om lokale campagnes mee te maken. En Nederland op een andere manier te leren kennen. Een paar keer ging Jimmy mee naar een gesprek. Hij was nogal onder de indruk geweest van de mensen die hij ontmoette in het asielzoekerscentrum. Het is toch anders als je opeens een gezicht ziet bij het krantenbericht.
In heel Nederland kwamen ze mensen tegen die al hun energie gaven voor hun gemeenschap. Ze restaureren de kerk, creëerden een ontmoetingsplek voor mensen in armoede, bliezen een theater nieuw leven in, schrijven voor de lokale krant of waren vrijwilliger voor een lokale partij. Er bleef genoeg over om cynisch van te worden. Maar er lopen óók overal mensen rond die dat wat cynisch maakt proberen te veranderen.
Tijd om te verwerken wat ze allemaal zagen, proefden, hoorden en voelden was er nauwelijks. Behalve bij Jimmy in de bus. De groep kende elkaar al een half jaar, maar de sfeer leek naarmate de week vorderde toch steeds opener te worden. Er werd niet met elkaar gedebatteerd, maar gesproken. Gesproken over de mensen die ze hadden ontmoet en wat ze daarbij dachten.
Ondanks dat ze allemaal toch echt naar dezelfde gesprekken waren geweest, bleek iedereen wat anders te hebben onthouden. Afkomstig uit andere bubbels, hoor je andere dingen. Bij Jimmy in de bus kwamen ze daar dan vervolgens achter. Sommigen bleven maar doorpraten, anderen hielden met oortjes in hun gedachten even voor zichzelf, en dat wisselde elkaar een beetje af. Naarmate de dag vorderde werden de grappen die van achteren kwamen wel steeds flauwer. Dan zette hij maar wat hitjes op. Een dansje op zijn tijd had deze groep vol serieuze gesprekken duidelijk ook nodig.
Op een moment had hij even medelijden. Dat was toen hij ze op zaterdag afleverde in Enschede om te gaan flyeren in de vrieskou. Niet eens voor partijen waar ze het zelf mee eens waren. Maar ondanks dat ze allemaal een andere politieke overtuiging hadden, waren ze het over een ding unaniem eens: mensen moesten in ieder geval gaan stemmen! Want dat is niet voor iedereen vanzelfsprekend. Gezien de opkomstcijfers. Toch golfde het op dag vijf verbaasd door zijn bus: ‘Onze Jimmy is nog nooit gaan stemmen??’
Het was de woensdag van de gemeenteraadsverkiezingen. Al had Jimmy de groep al een paar dagen geleden uitgezwaaid, sommige gesprekken bleven opduiken in zijn hoofd. Hij glimlachte, dacht aan het bizarre enthousiasme van deze jonge mensen voor verkiezingen. Jimmy stuurde ze een selfie. Vanuit het stemhokje.
