*SPOILER ALERT* Herinneren jullie je die bloedstollende scène uit Game of Thrones nog? Waarin niet nader te noemen personages zich veilig waanden onder het dak van Huis Frey? Waar George R.R. Martin later om grinnikte, terwijl fans over de hele wereld in shock waren?
Grote kans dat ik de beelden nooit meer vergeet. De scène in kwestie was niet per se choquerend door de hoeveelheid bloed en expliciet geweld (al was die zelfs voor mijn favoriete serie buitensporig te noemen). Wat me met stomheid sloeg, was dat deze brute gebeurtenissen überhaupt plaatsvonden. Daardoor werden in één klap afspraken bezoedeld, rechten geschonden en beloftes gebroken.
Nu denk je misschien dat dit alleen in fictie gebeurt (en oké, dit is en blijft Game of Thrones), maar ook in de echte wereld is onderhandelen een tricky business. Om veilig door het moeras van de driedubbele agenda’s te waden, kun je maar beter een Ultieme Wijsheid in je oren knopen.
De trouwe GoT fan snapt hoe diep deze meme is. Ik voel de pijn nog steeds.
Sean Bean geeft het al een beetje weg: kom altijd je afspraken na. Maar echt. Geslaagde onderhandelingen eindigen in een overeenkomst met beloftes van alle partijen. Of deals nu worden beklonken met een simpele handdruk of de ondertekening van een contract maakt eigenlijk geen verschil: je woord zou hoe dan ook heilig moeten zijn.
Het verbreken van beloftes levert spannende televisie op, maar daarbuiten kun je het maar beter niet doen. Vooral niet als wat je belooft met vette letters in het nieuws verschijnt. Onze politici lijken daar niet altijd bij stil te staan. In verkiezingstijd schetsen ze toekomstbeelden die soms nog zoeter zijn dan een aflevering van Strawberry Shortcake. Eenmaal verkozen komt het polderen om de hoek kijken, of blijken overrulende instanties ‘ineens’ andere plannen te hebben.
Hoe begrijpelijk het ook is dat politici vaak emmers water bij de wijn moeten doen, het verbreken van verkiezingsbeloftes komt hun geloofwaardigheid niet ten goede. Voor je het weet lig je net als Mark Rutte onder vuur in het wekelijkse vragenuurtje. Of wordt, zoals bij Barack Obama, online getoetst in hoeverre je beloftes zijn ingelost. Zijn score? 22 procent van zijn promises krijgt dit bedroefde gezicht als keurmerk.
Sad Obama leert ons twee dingen. Allereerst: maak geen beloftes die je niet kunt waarmaken. En als je dan toch je woord geeft, peins er dan niet over om het te schenden. Anders verlies je het vertrouwen dat je nodig hebt voor toekomstige onderhandelingen.
Tenzij er geen toekomstige onderhandelingen zijn natuurlijk. Dit weekend gaan we bij BKB eenmalig onze eigen Game of Thrones spelen. Regels, schmegels. Ik ben benieuwd wie van ons net zo sluw blijkt te zijn als Roose Bolton, wie net als Tywin Lannister anderen het vuile werk voor zich laat opknappen, en wie net zo naïef is als de koning van het Noorden. Ik ben sowieso te vertrouwen. Pinky promise.