Gisteren stuitte ik op een recensie van het nieuwe boek van Marianne Thieme en Ewald Engelen, Kanarie in de kolenmijn. Zoals je uit de titel kunt opmaken is het een alarmerend boek geworden. Het klimaat gaat eraan en de oplossing ligt bij het soort radicale solidariteit dat Thieme voorstaat.
Hier is een stukje van de recensie:
Touché, toch? Partijen als de SGP, de PVV en in het bijzonder 50Plus behartigen louter de belangen van één bevolkingsgroep. Dat verraadt een ideologische leegte. Wie geen visie heeft op een algeheel betere samenleving, kan alleen nog maar de stem van de achterban echoën in het parlement.
De Partij voor de Dieren, daarentegen, komt op voor het belang van de hele mensheid – nee, al het leven op aarde. Marianne Thieme is bereid om haar eigen leven minder comfortabel te maken, als dat betekent dat de rest van de wereld er beter voor staat. Daarmee is ze als de kiezers die ik het meest bewonder: steenrijke SP’ers en straatarme VVD’ers. Zij zijn ook bereid om offers te brengen ten behoeve van een doel dat buiten henzelf ligt. Ze zijn niet solidair aan zichzelf, maar aan een ideaal.
Winnen en inleveren
Toegegeven, dit soort politiek is lang niet altijd nuttig. Als
er afspraken gemaakt moeten worden over de verdeling van cultuurgeld of de data
van de schoolvakanties is het juist handig als verschillende bevolkingsgroepen
naar rato worden vertegenwoordigd in het parlement. Dan kun je de belangen van
al die verschillende mensen goed tegen elkaar afwegen, en ervoor zorgen dat
iedereen nu eens iets inlevert, dan weer iets wint.
Maar er zijn ook problemen die je alleen kunt oplossen als iedereen inlevert. Dat geldt bijvoorbeeld voor klimaatverandering. Alleen als ieder land zijn CO2-uitstoot verlaagt, kunnen we de aarde gezond houden. Daarvoor moeten landen hun eigenbelang (goedkope energie) ondergeschikt maken aan een hoger en abstracter doel (een gezonde aarde).
Solidariteit
Je kunt natuurlijk proberen om landen te dwingen over te
stappen op duurzame energie. Maar dat blijkt bijzonder lastig. Het zou
veel beter zijn om in ieder land een regering te verkiezen die bereid is om het
landsbelang ondergeschikt te maken aan het belang van de hele wereld. De Partij
voor de Dieren is zo’n partij. Marianne Thieme zegt: ik ontzeg mezelf vlees en ik
ontzeg Nederland een stukje economische groei, om zo de wereld te helpen. Daarmee
toont de PvdD oprechte, wereldwijde solidariteit.
Nu de rest nog.
Deze quote komt uit een prachtig artikel uit 1968 van de ecoloog Garrett Hardin over de tragedy of the commons. Lees het hier.