Spoiler alert! Na het zien van een 7 uur durende marathon van de 3 X-Men films in de Pathé, kon ik niet anders dan hen betrekken bij het schrijven van deze blog over solidariteit. Het lijkt gek om dat te doen… Wat hebben superheldenfilms immers te maken met de realiteit? Meer dan je zou denken.
Je kent het wel, je groeit op en vaak verander je dan door de jaren heen. Dat is natuurlijk al een wonder. Kijk maar eens om je heen, misschien schrik je er dan van hoe snel een jongere generatie al uit de kluiten gewassen is. Maar hoe zou het zijn om er als jongere ook nog eens achter te komen dat je een speciale superkracht hebt, omdat de evolutie doorzet en je daardoor bijvoorbeeld aan telepathie kunt doen?
Mij lijkt dat natuurlijk heel gaaf en tegelijkertijd ook weer heel gek. Het zou weliswaar een jongensdroom zijn die uitkomt, maar dan loop je wel het gevaar om te worden bestempeld als ‘mutant’. Want je zou altijd anders zijn dan een mens zonder deze krachten. In de films was Professor X (Charles Xavier) ervan overtuigd dat dit geen problemen zou hoeven op te leveren. Hij geloofde dat mens en mutant, ondanks hun verschillen, samen verder konden leven in harmonie en solidariteit.
Niet alle personages waren dat met hem eens. De allereerste openbaring van mutanten aan het publiek bracht een ware schokgolf teweeg. Bang als de meeste mensen zijn voor het onbekende (ook in de film), riepen mutanten vooral veel angst op. Angst leidde in de plot tot uitsluiting en verdeeldheid. Uiteindelijk werden mutanten zelfs opgepakt om te worden onderzocht als proefkonijnen - met de dood tot gevolg.
Wat ik in de urenlange marathon zag gebeuren, was dat wereldmachten een gezamenlijke vijand creëerden. Terwijl een vredelievende professor actie voerde tegen uitsluiting en opriep tot solidariteit, was juist dat geen optie voor mutanten. In plaats daarvan werden zij weggezet als freaks en geoormerkt als gevaarlijk.
De parallel met onze eigen wereld is snel gemaakt. Hoe vaak, en hoe gemakkelijk, wordt een gehele bevolkingsgroep wel niet weggezet als freaks? De invloed die zo’n proces van uitsluiting heeft op onze democratie is groot. Om te voorkomen dat een democratie zeggenschap verliest en beslissingen vanuit angst worden gemaakt, moeten we niet uitsluiten maar insluiten. Niet verdelen, maar solidair zijn. Anders kunnen de gevolgen wel eens groter zijn dan we ooit hadden kunnen bedenken. Net als in de film (maar dan zonder de gave superkrachten).