Daar zit-ie dan, met z’n cavia kapsel. De straten verlammen en de koekjes die de kinderen krijgen bij de thee na schooltijd bevatten niet genoeg suiker meer. Oma strijkt en de verwarming staat aan. Wie is toch die man op tv? Soms probeer ik over Trump na te denken als kunstenaar of comedian. Wat als het zijn droom was van jongs af aan om de wereld een lesje te leren? Om te laten zien aan iedereen die geen ballen heeft dat je alles kan worden wat je wilt. Dat dat glazen plafond niet bestaat. Als The Truman Show waar de hele wereld in zit. Dat als je een karakter ontwerpt en daarnaar leeft, dat je bekender kan worden dan McDonald’s, Coca Cola en Nike bij elkaar. Dat je de wereld naar je hand kunt zetten.
Macht is niet echt. Iemand heeft pas macht als het is gegeven. Dat wist hij allang. Hij wilt het met u delen. We kiezen in ons leven niet hoe we worden verwond en door wie. We kiezen niet wie president wordt. We kiezen de plek van de wond niet. We kiezen niet hoe diep die zit en hoe lang je het blijft zien. Of er een litteken komt of niet. Misschien zat zijn wond zo diep dat hij als een clown, met een onzichtbare neus zo rood als die knop, de grootste grap aller tijden heeft geregisseerd. Als afleiding. Om niet die wond te hoeven voelen. Om ‘m te maskeren met een tintje a la Roelvink. En een muurtje er omheen te bouwen. Niet alleen om en over die wond. Dat is niet genoeg. Er moet een muur om het hele land om zijn ego te beschermen. Dat ego dat alle nuance en sensitiviteit uit zijn lichaam heeft geroeid. Omdat alleen nog harde klappen hem iets doen voelen. Het neplaagje ego buiten die muur.
Het ego van die clown wordt gevoed door heftigheid. Zweepslagen en luxe, zó smerig, dat het goedkoop voelt. Net als een kraan die zo koud is dat het bijna warm voelt, ken je dat? Die heftigheid is een verslaving en heeft ervoor gezorgd dat hij een steeds hogere dosis nodig had. En steeds vaker. Om die rode neus niet alleen in stand te houden, maar te laten groeien. Groeien zo groot dat hij van zijn neus af viel, en veranderde in een knop. Een knop die zorgt voor een extra shot verlamming. Misschien wel de laatste.
Melania komt binnen maar het is al te laat. Liefde kan het cement in dat muurtje doen oplossen, wist je dat? Maar er is geen hart groot genoeg voor de kleine zijne. Het is een ziekte genaamd narcisme. En je herkent ’t aan een onzichtbare rode neus. Die zie je niet. Die voel je.
Dit stuk is geschreven door Isabelle Griffioen naar aanleiding van de vierde sessie. Jan ’t Hart gaf een schrijfworkshop. ‘t Hart schetste een scenario waarin Donald Trump zijn hand op de rode knop dreigt te drukken om Noord-Korea op te blazen.