Je bent Republikein, standvastig conservatief en ligt goed binnen verschillende geledingen van de partij. Je hebt ervaring als voorzitter van de Budget en Ways and Means Committees en je bent sinds vorig jaar de Speaker van het Huis van Afgevaardigden. Daarnaast heb je nationale bekendheid als running mate van Mitt Romney tijdens de presidentsverkiezingen van 2012. Op het eerste gezicht een buitengewoon overtuigend curriculum vitae voor een presidentskandidaat. De geruchten beginnen aan te zwellen over een mogelijke nominatie op de Republikeinse Conventie. Dan komt de vraag: “Speaker Paul Ryan bent u een kandidaat voor het presidentschap?” Het antwoord: “Nee”
De laatste maanden werd er druk gespeculeerd over de mogelijke ambitie van de Spreker van het Huis van Afgevaardigden Paul Ryan om voor het presidentschap te gaan. In de kakofonie van de Republikeinse voorverkiezingen was er namelijk behoefte aan een stem van redelijkheid. Sinds begin dit jaar treedt Ryan echter al meer op de voorgrond nadat hij (na herhaaldelijke smeekbedes vanuit de GOP) zich onder strenge voorwaarden kandidaat stelde voor Spreker van het Huis. Hij won op zijn eigen voorwaarden en veranderde met zijn nieuw verworven autoriteit de toon van de machtigste persoon in het Huis. “Politics can be a battle of ideas not of insults” gaf hij een maand geleden aan in een buitengewoon reflectieve en kritische speech. Een duidelijke sneer naar de grote verdeeldheid en soms zelfs haat in de maatschappij en binnen zijn partij.
Paul Ryan is duidelijk kritisch geweest richting het moddergooien van de kandidaten van zijn partij gedurende de voorverkiezingen. Daarnaast heeft hij zich met zijn sterke conservatieve credentials en gematigde toon flink in de schijnwerpers gemanoeuvreerd. De Afgevaardigde uit Wisconsin heeft echter ook een houding die past binnen de eeuwenoude traditie van het (schijnbaar) niet willen accepteren van macht. George Washington vond het namelijk maar een last om president te moeten zijn en in Ryans ontkenningen weerklinken de woorden van Burgeroorlog held William Tecumseh Sherman: “I will not accept if nominated and will not serve if elected.” Dit alles past binnen het Republikeinse conservatieve verhaal van een kleine overheid zonder grootse leiders. Ryan lijkt te proberen om nieuw elan aan de conservatieve beweging te geven. Een verhaal van ‘kleine’ leiders met groot moreel leiderschap en een overtuiging dat Verenigde Staten een groots en exceptioneel land is.
Donald Trump mag dan de meest waarschijnlijke winnaar zijn van de Republikeinse nominatie voor het presidentschap dat betekend niet dat het spel over is. Het feit dat Ryan ondanks zijn eerdere ‘nee’ uiteindelijk toch Spreker van het Huis werd heeft ervoor gezorgd dat nu de geruchten omtrent zijn presidentschap ook nog niet geheel zijn weggeëbd. Het lijkt alleen niet waarschijnlijk dat hij zich toch nog zal kandideren in 2016. Paul Ryan is slechts sinds enkele maanden Spreker van het Huis en heeft daarnaast nog totaal geen campagne opgezet. Het opnemen tegen Trump om een gooi naar het presidentschap te doen heeft gewoonweg een te groot afbraakrisico.
Het weerhoudt de Speaker uit Wisconsin er niet van om zich kritisch uit te laten over het gebrek aan conservatisme bij Trump en hij heeft The Donald daarom tot op heden ook niet een endorsement gegeven. Dit bewoog Sarah Palin (Trump supporter) ertoe om op geheel karakteristieke wijze het einde van de politieke carrière van Ryan te voorspellen. Het valt nog te bezien of het zo’n vaart zal nemen, maar het zal Ryan wel hoofdpijn bezorgen of hij zich daadwerkelijk wil scharen bij het kamp van Trump/Christie/Palin. Uiteindelijke steun van de Speaker voor Trump is namelijk erg waardevol en belangrijk voor de Republikeinse Partij. Of deze steunverklaring er gaat komen is dus nog niet geheel duidelijk en lijkt heftig onderhevig aan Ryans eigen politieke strategie. Echter, met één ding ben ik het wel eens met Sarah Palin, diep van binnen wil Paul Ryan uiteindelijk heel graag president worden.